chelidon آمادگی مذاکرات عربستان عربستان سعودی

chelidon: آمادگی مذاکرات عربستان عربستان سعودی عربستان سعودی بین الملل مذاکرات صلح یمن جنگ یمن

خرید کتاب از گوگل

چاپ کتاب PDF

خرید کتاب از آمازون

خرید کتاب زبان اصلی

دانلود کتاب خارجی

دانلود کتاب لاتین

گت بلاگز اخبار سیاسی و اجتماعی دل‌آشوب پاشنه آشيل اصلاح‌طلبي‌ام / محمدرضا تاجيك

«حال و هواي اصلاحات و اصلاح طلبان چگونه است و چه ويژگي مي شود براي آنان متصور بود؟» پاسخ به اين پرسش كليدي با نگاهي معطوف به سبك تعامل رفرميست هاي ايراني و اعتد

دل‌آشوب پاشنه آشيل اصلاح‌طلبي‌ام / محمدرضا تاجيك

محمدرضا تاجيك : دل آشوب پاشنه آشيل اصلاح طلبي ام

عبارات مهم : سياست

«حال و هواي اصلاحات و اصلاح طلبان چگونه است و چه ويژگي مي شود براي آنان متصور بود؟» پاسخ به اين پرسش كليدي با نگاهي معطوف به سبك تعامل رفرميست هاي ايراني و اعتدالگرايان با محوريت حسن روحاني تنها از دريچه بررسي مختصات و مشخصات كنشگري امروز اصلاح طلبان ميسر هست. از همين رو با دكتر محمدرضا تاجيك، يكي از مشهور ترين تئوريسين هاي اصلاح طلب و آينده پژوهان عالم سياست ورزي در ايران به گفت وگو نشسته ايم. تاجيك اعتقاد است حال و هواي اصلاحات و اصلاح طلبان را ملالي نيست جز نزديكي شبه اصلاح طلبان و دوري اصلاح طلبان واقعي. اشاره رييس مركز بررسي هاي استراتژيك رياست جمهوري دولت اصلاحات، اصلاح طلبان تاكتيكي است.

دل‌آشوب پاشنه آشيل اصلاح‌طلبي‌ام / محمدرضا تاجيك

كساني كه نوش ارزش مشمول بر حال ديگران مي شود و نيش ارزش مشمول بر حال خودي هاست. به گفته اين تئوريسين اصلاح طلب هر چند ميان اصلاح طلبي موجود و اصلاح طلبي به مثابه يك گفتمان بالنده هژمونيك تفاوت وجود دارد ولی بي ترديد اصلاحات گفتمان برتر دهه آتي جامعه ايراني خواهد بود. استاد دانشگاه شهيد بهشتي هر چند در توصيف وضعيت امروز اصلاحات مي گويد: «آنچه مي خواهم نمي بينم و آنچه مي بينم، نمي خواهم.» ولی در ادامه تاكيد دارد كه جريان اصلاح طلبي در تاريخ اكنون خود سخت نيازمند تدوين و تقرير گفتمان اصلاح طلبي است.

بر همين اساس است كه بازهم از ضرورت تدوين مانيفست اصلاحات سخن گفته است: «نخست بايد اراده اي در سطح بزرگان و احزاب اصلاح طلبي شكل بگيرد و عده اي مسوول تهيه پيش نويس مانيفست شوند.» محمد رضا تاجيك در بخش ديگري از اين گفت وگو پاشنه آشيل اصلاح طلبي را اصلاح طلبان كاذب و دروغين مي داند كه همچون موريانه از درون در حال استحاله و پوك كردن جريان و گفتمان اصلاح طلبي هستند. او همچنين راجع به چگونگي ارتباط اصلاح طلبان و دولت روحاني مي گويد: «گره زدن استراتژيك زلف اصلاح طلبي به زلف دولت اعتدال جفاست.»

«حال و هواي اصلاحات و اصلاح طلبان چگونه است و چه ويژگي مي شود براي آنان متصور بود؟» پاسخ به اين پرسش كليدي با نگاهي معطوف به سبك تعامل رفرميست هاي ايراني و اعتد

مشروح گفت وگوي «اعتماد» با دكتر محمدرضا تاجيك به شرح زير است:

حال و هواي اصلاحات و اصلاح طلبان در شرايط حاضر چگونه است؟ ما از چه چيزهايي زحمت مي بريم؟ ريشه اين دردها كجاست؟ با توجه به شرايط فعلي چه آينده اي را براي اصلاح طلبي متصور هستيد؟

اصلاحات و اصلاح طلبي را ملالي نيست جز نزديكي شبه اصلاح طلبان و دوري اصلاح طلبان واقعي و راستين. به بيان ديگر، حال و احوال جريان اصلاح طلبي بد نيست اگر اصلاح طلبان تاكتيكي بگذارند. ولی حكايت حال و احوال اصلاح طلبان حكايت ديگري هست. بسياري از اصلاح طلبان اين روزها به همه چيز و همه كس حال مي دهند به جز جريان و گفتمان اصلاح طلبي. نوش ارزش مشمول بر حال ديگران، و نيش ارزش مشمول بر حال خودي هاست. اين عده كه سخت مشغول بازي ها و بازيگوشي هاي قدرت و سياست و منفعت و مصلحتند، دو دسته اند: نخست آنان كه بعد از تمهيدات و تدبيرهاي فراوان، بازِ قدرت را تهييج و تحريك كردند تا دمي بر دوش آنان بنشيند و حالي هم به آنان بدهد.

دل‌آشوب پاشنه آشيل اصلاح‌طلبي‌ام / محمدرضا تاجيك

از حال و هواي اينان اگر بپرسيد، الحمدلله چپق ارزش چاق است و كبك ارزش خروس مي خواند و قند تو دل ارزش آب مي شود و بي خيال اصلاحات و اصلاح طلبي، سخت به اصلاح و تدبير منزل شخصي و نزديكان سببي و نسبي خود مشغولند و تقويت بيضه اصلاح طلبي را در گرو تقويت بيضه خود قرار داده و شتابان پله هاي نردبان برج بابل قدرت را اوج مي روند. دوم، اصلاح طلباني هستند كه دويدند و دويدند تا سر كوه قدرت برسند، و در اين مسير به هر كسي كه سر راه ارزش بود هم نان دادند و هم آب (چك سفيد)، اكنون كه در دامنه كوه قدرت هم جاي ارزش ندادند و نان و آب را هم از دست رفته مي بينند، حال و احوال خوشي ندارند و به زمين و وقت ناسزا مي گويند و از بي وفايي ها و بدعهدي ها و نارفيقي ها و بي مهري ها در آه و فغانند.

گروه ديگر، اصلاح طلباني هستند كه به تماشاي بازي اين دو گروه نشسته اند. اينان خود دو دسته اند: نخست، تماشاگران منفعل و دوم، تماشاگران فعال. گروه نخست، اساسا فاقد حال هست، ولی گروه دوم نيز از ديدن حال و احوال سه گروه ديگر، حال و هوايي براي ارزش باقي نمانده و تمامي تلاش خود را معطوف زير سايه پا ك كن قرار دادن نام و نشان اين نوع اصلاح طلبان از در و ديوار جريان و گفتمان اصلاح طلبي است.

«حال و هواي اصلاحات و اصلاح طلبان چگونه است و چه ويژگي مي شود براي آنان متصور بود؟» پاسخ به اين پرسش كليدي با نگاهي معطوف به سبك تعامل رفرميست هاي ايراني و اعتد

اين عده از فقر فرهنگ اصلاح طلبي در ميان اصلاح طلبان سخت در رنجند، از مصادره ابزاري جريان اصلاح طلبي و بزرگان آن به وسیله اصلاح طلبان خودخوانده در عذابند، از به حاشيه رفتن فعاليت هاي فكري، فرهنگي، گفتماني، اجتماعي، مردمي، آموزشي و تربيتي ناراحتند، از توقف چرخش نخبگان و شايستگان و تعطيلي تناوب كادرسازي و جايگزيني ملولند، از عبور بي محاباي برخي اصلاح طلبان از «سياست اخلاقي» و جايگزين كردن آن با «اخلاق سياسي» نگرانند، از ذبح كردنِ ارزش ها و ايستارهاي اصلاح طلبي در پاي نوعي «عقلانيت سياسي ابزاري» و نشاندن اين نوع عقلانيت در منزلت استعلايي در رنجند.

اما در پاسخ به قسمت آخر پرسش بايد بگويم من ميان اصلاح طلبي «واقعا موجود» و اصلاح طلبي به مثابه يك گفتمان بالنده هژمونيك تفاوت قائل هستم، و ترديدي ندارم كه اين گفتمان آلترناتيو برتر دهه آتي جامعه ما باقي خواهد ماند.

دل‌آشوب پاشنه آشيل اصلاح‌طلبي‌ام / محمدرضا تاجيك

آيا دانش اصلاح طلبان در حوزه سياسي از سال ٧٦ تا به امروز افزايش يافته است؟

قاعدتا همراه و همسو با افزون شدنِ تجربه سياسي، بر عمق و گستره دانش اصلاح طلبان نيز افزوده شده است هست. ولی آنچه بيشتر محل نزاع (پرسش و نقد) هست، اين مهم است كه آيا اين افزايش دانش و تجربه آنگونه كه بايد و شايد در پراتيك سياسي اصلاح طلبان نقش داشته است؟ يا به بيان ديگر، آيا اين دانش، پراتيك سياسي آنان را به پراكسيس تبديل كرده و چراغ راه آينده آنان شده است است؟ آيا اين دانش ممد حيات و مفرح ذات آنان شده است است؟ و آيا اين دانش به عنوان «سرمايه نمادين» جريان اصلاح طلبي به نسل بعد انتقال داده شده است است؟

علت اصلي تولد احزاب جديد در اردوگاه اصلاحات را چه مي دانيد؟

در بعد و پشت تولد احزاب جديد در اردوگاه اصلاح طلبي علل و عوامل گوناگوني نهفته كه در اين مجال تنها به برخي از آنان اشارتي مي كنم. بي ترديد، گشودگي و ناگشودگي يا انبساط و انجماد فضاي سياسي درون يك اردوگاه، هر دو مي توانند موجد و موجب رويش و پيدايش خرده گفتمان ها و خرده جريان هاي دروني شوند. فضاي سياسي آن وقت كه گشوده هست، مجالي براي بازي هاي متفاوت و متعدد و متنوع (نه متناقض و متضاد) فراهم مي سازد و آن وقت كه اين گشودگي رخت برمي بندد، باز مجالي براي بازي هاي متناقض و متضاد و متخالف (نه متفاوت و متنوع) ايجاد مي كند. در فضاي اصلاح طلبي امروز ما هر دوي اين عوامل نقش و سهمي در مامايي اين احزاب جديد دارند.

گفتمان اصلاح طلبي به حكم طبيعت و ماهيت و هويت خود، اساسا گفتماني دموكراتيك و پلوراليستي و كثرت گراست. از اين رو، بازي هاي زباني و گفتماني درون خود را به رسميت مي شناسد و به آنها امكان و استعداد بازيگري مي دهد. ولی اين گفتمان دموكراتيك، به حكم طبيعت و ماهيت برخي از شبه اصلاح طلبان (فردي و گروهي) مي تواند با صورت و صورتكي توتاليتر و تمركزگرا نيز بروز و ظهور كند. در اين حالت، برخي كه اقتدار و مقبوليت و مشروعيت بيان گزاره هاي جدي و تعريف دقايق گفتماني و ترسيم مشي و منش اصلاح طلبي را از آن خود فرض مي كنند، در هيبت و صورت برادر بزرگ تر ظاهر مي شوند و هر قول و فعل خود را به نام نامي اصلاح طلبي ناب به ديگران تحميل مي كنند و هر نوع تخطي و امتناع از آن را با مجازاتي مواجه مي كنند.

در اين وضعيت، خوانش هاي تحت انقياد و به حاشيه رانده شده، سر به شورش مي گذارند و نماد و نمود روايت فصل و فاصله مي شوند. مشكل امروز اصلاح طلبي، رويش و پيدايش احزاب جديد در اين بستر و شرايط دوم هست. عامل سوم را شايد بتوان در انجماد گفتماني جست وجو كرد.

زماني كه يك گفتمان تاريخمندي (زمان پروردگي، نيازپروردگي، شرايط پروردگي) خود را از دست مي دهد و نمي تواند به مثابه روح و فرزند خلف زمانه خود ظاهر شود و به واگرايي ها مجال بروز و ظهور مي دهد. به ديگر سخن، از آن رو كه در اين وضعيت، گفتمان خاصيت و استعداد استفاده شوندگي، در دسترس بودن، اقناع/ اشباع كنندگي خود را از دست مي دهد و به جاي اينكه در نقش كليد ظاهر شود، در هيبت قفل ظاهر شده است و از درون دچار شقاق و چندپارگي و تجزيه مي شود.

نظرتان راجع به احزاب جديد اردوگاه اصلاحات مثل حزب اتحاد ملت ايران، نداي ايرانيان و بنياد اميد ايرانيان آقاي عارف چيست؟ آنها سعي كرده اند نسل سوم و چهارم اصلاح طلبي را دور خود جمع كنند. خيلي از كساني كه السابقون اصلاحات هستند با يك سري موافق و با يك سري مخالف هستند. تشكل هاي جديد چقدر مي توانند به تكثير گفتمان اصلاحات و تزريق آن به بدنه اجتماعي و ارتباط دو سويه توده هاي هوادار اصلاحات به گفتمان اصلاحات كمك كنند؟

مقدم و مرجح بر تكثير و تزريق گفتمان اصلاح طلبي، جريان اصلاح طلبي در تاريخ اكنون خود سخت نيازمند تدوين و تقرير اين گفتمان هست. در گام دوم، نيازمند تكثير و تزريق و تعميق محدود آن – در بدنه حزبي و نخبگي اصلاح طلبي هست. صرفا بعد از برداشتن اين گام ها است كه گام سوم –يعني تكثير و تزريق گفتمان اصلاحات به بدنه اجتماعي – معنا مي يابد. درست گفته اند كه ذات نايافته از هستي بخش، كي تواند كه شود هستي بخش. با اين بيان مي خواهم بگويم تشكل هاي جديد تنها زماني كه قادر باشند آنچه را مي گويند بزييند، مي توانند حامل و عامل گفتمان اصلاح طلبي و نشر و نشت و رسوب دهنده آن در بدنه اجتماعي شوند. در غير اين صورت دچار بحران سرمايه اجتماعي خواهند شد و توده هاي هوادار خود را از دست خواهند داد.

همكاري و ائتلاف نيروهاي سياسي منتسب به اصلاح طلبي با ميانه روها و اصولگرايان معتدل آيا خدشه اي به هويت اصلاح طلبي وارد كرده است؟

احتمالا تصديق مي كنيد كه نمي شود وارد دريا شد و خيس نشد، نمي شود در كنار عدد گفتماني خود اعداد ديگري گذاشت و همچون قبل شمرده شد، نمي شود رنگ سياه و سفيد را مخلوط كرد و خاكستري نشد، نمي شود هم اين بود و هم آن و هويتي كدر و اختلاطي (هلو انجيري) نيافت. ولی احتمالا اين امر را نيز تصديق مي كنيد كه گاه به حكم عقل سياسي و ضرورت شرايط آن خيس شدن و اين دگر و دگرگونه شدن امري مورد نیاز و مباح و واجب مي نمايد. البته، احصاي عقلاني احكام عقل و مقتضيات و استلزامات شرايط امري بس ظريف و دقيق و پيچيده و راهبردي هست. بنابراين، كار هر كس نيست حكم به ائتلاف كردن. در مقدمه هر ائتلاف بايد برآيند منطقي هزينه ها و فايده ها و وقت ها و تهديدات آن احصا شود.

اين اقدام خود نيازمند تحليلي درست از شرايط، امكان ها و استعدادهاي خود و طرف ائتلاف، جغرافياي مشترك گفتماني، آلترناتيوها و استراتژي هاي ممكن و… هست، در غير اين صورت، ممكن است به جاي عمارت كردن ويران بكنيم و ويرانه اي از باورها و اعتقادات و اطمينان ها در بيرون دروازه هاي هر ائتلاف بر جاي بگذاريم. شايد با بياني ديگر بتوانيم بگوييم چنين ائتلاف هايي نياز «شرايط استثنا» هستند و نبايد اين شرايط را عادي (و برعكس) كرد.

آيا اصلاح طلبي با محافظه كاري و مصلحت گرايي نسبتي مي تواند داشته باشد؟

بستگي به اين مهم دارد كه ما از محافظه كاري و مصلحت گرايي چه مراد مي كنيم و در چه حال و احوال و شرايطي و چگونه و چطور با آنان نسبت برقرار مي كنيم. در متن و بطن هر سياست راديكال و ايدئولوژيكي نيز ميزاني از محافظه كاري و مصلحت انديشي نهفته هست. بنابراين، نافي و عدوي هر نوع محافظه كاري و مصلحت انديشي بودن يا شدن، نه ممكن است و نه مطلوب. از يك منظر پراگماتيستي بايد به نتايج و عمق و گستره مفيدبودگي و كارآمدي اين «نسبت» انديشيد. آنچه بايد نسبت به آن هوش داشته باشيم اين مهم است كه نبايد ورود به وادي اين نسبت را چنان فراخ بگيريم كه هر نااهل و ناعقلي به نام نامي عقل اجازه تصميم و تجويزي در عرصه آن بيابد.

آيا جوانان اصلاح طلب و احزاب جديد اصلاح طلب مي توانند موج جديدي ايجاد كنند و اينكه اگر نگاه پيكربندي شده است اي به اصلاحات داشته باشيم جوانان كجاي اين پيكر هستند؟ نقش كدام عضو را مي توانند بازي كنند؟

ترديد ندارم چنانچه جوانان امروز ما بياموزند كه ضمن پاس داشتن يأس هاي خود، دخيل را به خود ببندند و جايگاه خود را عنوان اراده و خواست آگاهانه خود (نه دريوزگي از اين و آن) قرار دهند، پديدآورندگان امواج انديشگي و گفتماني فرداي جريان اصلاح طلبي خواهند بود. امروز در پيكره فراخ اصلاح طلبي عده اي نقش پا و سينه را به جوانان اعطا كرده اند و نقش سر را صرفا براي خود و به جاي خود نقاشي كرده اند. از اين منظر، جوانان بازيگران اصلي پرده اول (بر قدرت) نمايشنامه قدرتند و چون پرده دوم (در قدرت) شروع شود، بسياري از آنها از پرده و صحنه برون مي افتند و بازي ژنرال ها شروع مي شود. نمي دانم، شايد اين فرهنگ سياسي نهادينه شده است جامعه ما است كه تنها الهه فوت مي تواند برخي را از صحنه قدرت و سياست از بین بردن كند تا مجالي براي نقش آفريني جواني فراهم شود.

شما يك بار پيش از اين اعلام كرده بوديد كه نبود مانيفست اصلاح طلبي از مصايب اصلاح طلبي ايراني هست. مانيفست اصلاحات چگونه بايد تدوين شود؟ سرفصل ها و چارچوب مفهومي آن ، چه مختصات و مشخصاتي بايد داشته باشد؟ چه كساني با چه نگاهي و چه آبشخور فكري اي بايد آن را تدوين كنند و به رشته تحرير درآورند؟

مانيفست را در معناي موسع آن، عبارت از منشور و بيانيه اي مشمول بر الهيات و اخلاقيات و خلقيات، اجتماعيات، ادبيات، سياسيات و اعتقاديات يك جريان مي دانم كه به اهداف و اغراض و اميال و استراتژي هاي آن شكل و معنا مي دهند. براي تقرير و تدوين اين مانيفست، نخست بايد اراده اي در سطح بزرگان و احزاب اصلاح طلبي شكل بگيرد و عده اي مسوول تهيه پيش نويس اين مانيفست بشوند. سپس اين پيش نويس در جلسات تخصصي با حضور نمايندگان احزاب و شخصيت هاي سياسي و فكري اصلاح طلب مورد نقد و بررسي قرار گيرد و در انتها به تصويب شورايي فراگيرتر و مقبول تر از شوراي سياستگذاري فعلي برسد. تقرير و تدوين چنين مانيفستي صرفا از عهده نخبگان فكري اصلاح طلبي برخواهد آمد كه اصلاح طلبي را زندگي مي كنند و در مرام و منش اصلاح طلبي ارزش در فراز و فرودهاي اين ساليان دستخوش سايش و كاهش نشده است.

علل اصلي تعلل در مشخص شدن مرزهاي اصلاحات چيست؟چرا اين امر حياتي به تعويق افتاده؟چرا مرزبندي ها ميان رفرميست و لگاليست و نيروي برانداز خارج از كشور مشخص نيست؟ همين مساله ابزار دست جريان ضداصلاحات شده است كه اصلاحات را كاريكاتوريزه كند و براي انهدام گفتمان اصلاحات و نيروهاي اصيل سياسي اصلاح طلب انگيزه بگيرد. اينكه مدام بگويند اصلاحات مرد و سعي كنند اصلاحات را به تابوت بكشانند و ميخ آخري به تابوت اصلاحات فرو كنند. اين اشتباه سياسي، گفتماني يا بي تجربگي و نابالغي است؟ راه حل برون رفت از اين وضعيت چيست؟ اگر هر چه سريع تر اين اتفاق نيفتد بايد منتظر چه هزينه هاي مازاد ديگري باشيم؟

هنوز تعريف مشخصي از مفهوم اصلاحات و تصوير مشخصي از گفتمان اصلاحات و دقايق آن وجود ندارد. فقدان گفتمان، يعني فقدان نظام معنايي. فقدان نظام معنايي، يعني فقدان تعريف مشخص از درون و برون، خودي و دگر، امر و كنش اصلاحي و غيراصلاحي. بديهي است تا زماني كه تصوير و ترسيم روشني از حريم و كرانه و دقايق و عنصرهای و نقطه كانوني گفتمان اصلاح طلبي نداشته باشيم، نمي توانيم تصويري از خطوط قرمز و نارنجي و زرد و سفيد اصلاح طلبي داشته باشيم، نمي توانيم دقيقا ياران غار خود را از خاران راه تمييز و تفكيك كنيم، نمي توانيم از كيستي و چيستي خود تعريف دقيق به دست دهيم، نمي توانيم بر مواضع نظري و عملي خود صحه بگذاريم و افكار عمومي آحاد تشكيلاتي و جرياني را نسبت به هر آنچه مي كنيم و نمي كنيم – يا بايد بكنيم و نبايد بكنيم – توجيه و اقناع كنيم.

بي ترديد، علل و عوامل گوناگوني در بعد و پشت اين تعويق و تاخير نهفته است – از جمله تبديل نشدن چنين امر و اقدامي به «مساله» و «مشكل»جريان و بزرگان اصلاح طلبي، و به تبع، قرار نگرفتن آن در سياهه «اولويت هاي» آنان، فربه شدن حاشيه ها و تفوق كنش عملي بر كنش نظري، تحديد و تقليل فعاليت اصلاح طلبي به كسب و حفظ قدرت، تكثر و تشتت درون جرياني. ولی در كنار اين موارد، مي خواهم به نقش بازدارنده شبه اصلاح طلبي اشاره كنم كه استمرار حيات ارزش فقط در شرايط كدر و پر از ابهام و ايهام ميسر است.

از اين رو استمرار چنين شرايط و وضعيتي مي تواند اصلاح طلبي را از درون استحاله كرده و بستر و مسير را براي تكثير و تثبيت و تسلط اين نوع شبه اصلاح طلبان هموارتر مي كند. همين جا بگويم كه رسانه هاي اصلاح طلب در شرايط كنوني مي توانند نقش بسيار موثري در برجسته كردن اين نياز و تبديل آن به يك «مساله» داشته باشند، چنانچه اين نياز را عنوان مصاحبه ها و مقالات گوناگون و مستمر خود قرار دهند.

بعد از ٢٤خرداد ٩٢ كه دولت روحاني روي كار آمد تا امروز در جريان اصلاح طلب و بازيگران اصلاح طلب بحث نسبت دولت با اصلاح طلبان مطرح شد و هر كسي از زاويه ديدگاه خود اين بحث را انجام داده هست. طيفي مانند آقاي حجاريان قايل به اين بودند كه محدوديت و رسالت اصلاح طلبان در عصر اعتدال – كه شما اشاره كرديد نه يك گفتمان است و نه يك جريان سياسي- اين است كه سكوت و منزل نشيني بگزيند.نبايد توقعات دولت اصلاح طلب را از دولت روحاني داشته باشيم. عده ديگري هستند مانند آقاي مراد ثقفي كه بيان مي كنند اصلاح طلبان بايد ديد بان دولت روحاني باشند كه روزنه هايي كه با آمدن او به وجود آمده مقداري گسترده تر شود. ما تا كجا بايد با روحاني همراهي كنيم؟ سياست و استراتژي ما نسبت به دولت روحاني بايد چه باشد؟ اتحاد و انتقاد باشد؟ بگذاريم هر كاري كه خودش دلش مي خواهد انجام دهد اجرا كند و فقط نظاره گر باشيم؟ رويكرد شما چيست؟

آن نقطه كانوني و گرهي كه پيكره و هويت گفتماني اصلاح طلبي پيرامون آن تنيده و تدوين شده، «نقد» هست. در ساحت اصلاح طلبي، نقد هم به مثابه استراتژي و هم تاكتيك، هم لوگوس (زبان) و هم اتوس (منش)، هم قدرت و هم مقاومت معنا مي يابد. بنابراين، ما اصلاح طلبان تا جايي كه قادريم نشان دهيم نكته هاي انتقادي ما چون تيغ پولاد تيزند و حيايي از ببريدن كساني كه بي اسپر در برابر آن ظاهر مي شوند، ندارند، مي توانيم از ديده نشدن، شنيده نشدن، لحاظ نشدن، منظور و سهيم نشدنِ خود ممانعت كنيم.

باور كنيد ارزش و منزلت جريان اصلاح طلبي بسيار فراتر از آن است كه برخي به خود اجازه دهند از آن تاكتيكي بهره ببرند و حيات و عزت و شوكت آن را وام دار و باردار خود بدانند. اصلاح طلبان بايد در هر شرايطي آن كنش ايجابي و سلبي را داشته باشند كه به عنوان زنان و مردان آزاد و آزاده و نقاد اصلاح طلب داشته باشند. طبعا اين نقد بايد فراگير، منصفانه و مستمر باشد، نه محدود به وضعيت، شرايط و عنوان خاص.

عده اي گفته اند اصلاح طلبي ستون فقرات دولت روحاني است و عده اي گفته اند روحاني ستون فقرات اصلاحات هست. اگر روحاني نباشد اصلاح طلبان نمي توانند دوباره از جا بلند شوند. عده اي معتقدند كه ما بايد فقط شريك پيروزي هاي روحاني باشيم و جاهايي كه شكست مي خورد فاصله انتقادي مان را پررنگ تر كنيم و مرزبندي هاي مان را جدي تر كنيم. عده اي مي گويند اگر شريك پيروزي هستيم بايد همراه باخت آقاي روحاني نيز باشيم. شكست روحاني مي تواند شكست اصلاحات باشد. آيا شما معتقديد كه شكست روحاني مي تواند شكست اصلاحات باشد؟

گره زدن استراتژيك زلف اصلاح طلبي به زلف دولت اعتدال جفاست. اصلاح طلبي يك جريان اصيل و فراگير تاريخي ما است كه نمي توان آن را به يك دولت و حكومت فروكاست. اين روزها عده اي كه چشم كژ كرده اند و تنها قامت خميده اصلاحات را در ساحت سياست و قدرت مرسوم و مالوف مي بينند و از ديدن قامت رشيد اجتماعي و فرهنگي آن قاصرند، بر اين نظر شده است اند كه بايد به عصاي ديگران تكيه داد و قد راست كرد. اينان نمي بينند يا نمي خواهند ببينند كه اين قد كوتاه شده است سياسي، چندين برابرش زير زمين اجتماعي، فرهنگي و تاريخي جامعه ما است.

اصلاح طلبان بايد مرزبندي اي با روحاني و دولت داشته باشند يا خير؟ بر اساس چه استراتژي و تاكتيكي بايد با دولت واکنش‌ها كنيم؟

ميزان هم گرايي و واگرايي براي اصلاح طلبان بايد، از يكسو، ملاك هاي اصلاح طلبي، و از سوي ديگر، ملاحظات و استلزامات ملي باشد. آنچه بايد در هر مرزبندي/ مرزنبندي محفوظ بماند سرمايه تاريخي گرانسنگي به نام اصلاحات هست. بنابراين، استراتژي اصلاح طلبان در مواجهه و تعامل با دولت بايد استراتژي حمايت اصلاح طلبانه يا حمايت منتقدانه (انتقادي) باشد. در اين حالت، ميزان هم گرايي و واگرايي اصلاح طلبان با دولت، تابعي خواهد بود از ميزان، عمق، گستره و شدت و حدت فاصله انتقادي و مباحث مورد انتقاد.

پاشنه آشيل اصلاح طلبان و اصلاح طلبي را در شرايط فعلي چه مي دانيد؟

پاشنه آشيل اصلاح طلبي را اصلاح طلبان كاذب و دروغيني مي دانم كه همچون موريانه از درون در حال استحاله و پوك كردن جريان و گفتمان اصلاح طلبي هستند؛ همان كساني كه به نام و به دست جريان اصلاح طلبي پشت ويترين قدرت و سياست يا جريان اصلاح طلبي قرار گرفته اند، ولی با نمايش تصوير كژ و كدر و نازيباي خود و جامه گفتماني و اجرايي كه بر تن دارند، هر خريداري را از توقف در پشت ويترين وازده و دلزده و منصرف مي كنند.

آينده سازان، اصلاحات چه كساني مي توانند باشند؟ با چه مشخصات و منظومه فكري و رفتاري اي؟ آيا اين آينده سازان مي توانند از دل احزابي مثل اتحاد ملت و نداي ايرانيان بيرون بيايند؟

مرا با احزاب سروكاري نيست. راستش نسبت به استعداد آينده پژوهي و آينده سازي آنان چندان خوشبين نيستم. اميد من بيشتر به جواناني است كه آگاهانه سنگ هاي آينده خود را بر دوش مي كشند و خود معمار عمارت هاي انديشگي و گفتماني و تشكيلاتي آينده خود هستند. آناني كه به بلوغ و رشادتي رسيده اند كه خود، خود را نمايندگي مي كنند و از اراده معطوف به قدرت دگرهاي بزرگ (در اشكال متفاوت آن) تخطي و امتناع مي كنند. احزاب در عمق و گستره اي مي توانند موثر و موفق باشند كه مايلند و قادرند اين مسير را براي جوانان بالنده و باانگيزه هموار كنند.

پيش از هر انتخابات شاهد ارايه برخي وعده ها و قول ها از سوي بازيگران سياسي جهت جذب راي هستيم. به نظر جنابعالي تا چه ميزان حيثيت و هويت يك جريان سياسي يا بازيگر سياسي وابسته به عملياتي كردن اين وعده ها و فراموش نكردن آنهاست؟

از قديم گفته اند «مرد است و قولش» بازي پيشگان سياسي بايد آن وقت كه جيك جيك مستونشونه، فكر زمستونشون هم باشند. وقتي در مراسم خوش حالی به حجله رفتن خود مثل نقل و نبات بر سر مردم وعده مي پاشند، بايد فكر جمع كردنش هم – به وقتِ درون حجله شدن – باشند. نبايد لذت وصل و وصال درون حجله اي، ميان آنان و برپاكنندگان و هزينه دهندگان و اداره كنندگان جشنِ وصال فاصله بيندازد. در يك كلام، سخن يك سياستمدار با سند برابر هست. بنابراين، در بعد هر سخن تنها يك امر واجب: عمل كردن به وعده ها، در غير اين صورت، وعده ها دست اندركار «ور نم نهادن» مي شوند: يعني سياست پيشه را مي ميرانند، در خاك مي نهند و روي خاكش گل و رياحين مي كارند.

به نظر جنابعالي محبوبيت و مغضوبيت گفتمان هاي سياسي يا جناح هاي سياسي تا چه ميزان وابسته به وعده هايي است كه از سوي اين ميدانداران سياسي داده مي شود؟ فراموش كردن وعده ها از سمت و سوي هر جناحي چه تبعات اجتماعي و سياسي براي آن جناح و جريان سياسي خواهد داشت؟

در عرصه سياست كنش هاي گفتاري تبليغي، تهييجي، اعلامي، تعهدي، تجويزي، ترغيبي، عاطفي، اظهاري با دو صورت ظاهر مي شوند: ايجابي و سلبي، مقوم و مخرب. به بيان ديگر، وعده ها همواره صورت اي پرومته اي (آب و آتش) دارند. وعده هاي مطلوب و ممكن مي توانند به مثابه يك فناوري قدرت در ذهن و روان و احساس آدميان رسوخ كنند و به كنش آنان – در راستاي مطلوب وعده دهنده – جهت دهند. ولی چنانچه اين وعده ها با صورت و صورتكي دروغين و فريب ظاهر شوند، مي توانند دودمان برانداز باشند.

خشم چنين وعده هاي نابارور و ستروني در لايه نخست سرمايه اجتماعي يك جريان را مورد هجمه قرار مي دهد و در مرحله بعد تمام هستي آن جريان را با مخاطره مواجه كرده و رهبران آن را از سپهر ذهني و اعتقادي و احساسي مردم بيرون مي اندازد: به هر حال از قديم گفته اند چيزي كه عوض داره گله نداره: كساني كه وعده هاي ارزش به مردم را فراموش مي كنند، مردم نيز آنان را فراموش مي كنند.

آقاي روحاني پيش از انتخابات ٩٢ و انتخابات ٩٦ قول ها و وعده هاي جدي اي را در حوزه هاي متفاوت به مردم داده اند. از جمله ماجراي برطرف حصر، گشايش اقتصادي، بهره گيري از زنان و جوانان در كابينه و… كه به واقع مشاهده مي شود گويي اين وعده ها رو به فراموشي هست. تبعات و اثرات فراموش كردن اين وعده ها و ناديده گرفتن قول هايي كه به مردم داده شده است از منظر شما چه خواهد بود؟ اثرات بلندمدت بدقولي و بدعهدي سياستمداران به توده هاي اجتماعي چه خواهد بود؟

اين مواضع كاملا قابل پيش بيني بود و معلم حاشيه نشيني چون من بارها بدان اشاره و تصريح كرده بود. متعجبم از كنشگران حرفه اي و پيچيده عرصه سياستي كه قبل از حادث شدن وقايع، هيچ تصوير و ترسيم و تخميني از آن ندارند؛ همان سياست ورزان به ظاهر هوشمند و بهنگامي كه همواره تاخير تاريخي دارند و در تعطيلات تاريخي به سر مي برند و چون از تعطيلات برمي گردند قيافه هاي پر از تعجب و شگفتي و لب و لوچه هاي آويزان ارزش واقعا ديدني هست. ترديدي ندارم كه اگر خلف وعده اي هست، اگر بدقولي و بدعهدي اي است و اگر اين بدعهدي ها بازخوردهاي منفي و تبعات مخرب بسيار دارند، اين عده از اصلاح طلبان نيز در آن سهيم و شريكند.

توصيه و هشدار شما به اصلاح طلبان راه يافته به پارلمان و پارلمان شهري در اين زمينه چيست؟ آيا مي شود به بهانه عينك مصلحت سنجي به راحتي وعده هاي پيشاانتخاباتي را كنار گذاشت؟ عملكرد اصلاح طلبان به ويژه اصلاح طلبان در مجلس و اصلاح طلبان در دولت را چگونه ارزيابي مي كنيد؟ آيا اين مساله مي تواند پاشنه آشيل اصلاح طلبان باشد؟

به عنوان دوستدار جريان اصلاح طلبي و اصلاح طلبان تنها مي توان بگويم: مرام داشته باشيد. حال دادن به اصلاح طلبان پيشكش، لطفا از اصلاح طلبي حال نگيريد. توجه داشته باشيد امروز مردم نمود و نماد جريان اصلاح طلبي را در كردار و گفتار شما مي بينند و ارزيابي مي كنند و اين ارزيابي را بستر تصميم آينده خود قرار مي دهند. حتي اگر دلمشغول امتداد و استمرار موقعيت و وضعيت اكنون خود هستيد، بايد نمايشي موفق به اجرا بگذاريد و نقش تاريخي خود را زيبا ايفا كنيد. ترديد نداشته باشيد هيچ نقش و رنگي به اندازه نقش و رنگ تحقق وعده ها تابلوي نقاشي عملكرد شما را زيبا و فريبا نمي كند.

به قول مرحوم شريعتي، حقيقت ها را در پاي مصلحت ها ذبح نكنيد. بگذاريد در وادي سياست و قدرت نيز – باز به قول مرحوم شريعتي- «حسن و محبوبه»اي وجود داشته باشند تا در اين عرصه بداخلاقي ها و بي مرامي ها و تلون ها و دغل بازي ها و… كساني براي دلالت دادن و دل بستن و اميدوارماندن وجود داشته باشند. مي دانم آنچه مي گويم صرفا تقاضايي اخلاقي است كه از شأن و منزلت و اقتدار تقاضاكننده بسي فراتر هست، ولی شما آن را نه به مثابه يك اندرز اخلاقي، كه به عنوان يك توصيه و تدبير استراتژيك و ناظر بر مانايي و پويايي جريان اصلاح طلبي (و البته خودتان و موقعيت تان) قرائت و فهم كنيد.

در پاسخ به قسمت بعدي پرسش، بايد بگويم با وجود آنچه مي گويم و مي خواهم، بوي خوشي از اين اوضاع نمي شنوم يا به بيان شفيعي كدكني، آنچه مي خواهم نمي بينم و آنچه مي بينم نمي خواهم. ولی در عين حال مي دانم كه سياست، علم ممكنات و هنر تصميم و تدبير در شرايط ناممكني تصميم و تدبير هست. بنابراين، اين روزها سخت دل آشوب اين پاشنه آشيل اصلاح طلبي هستم و تلاش مي كنم نگذارم آنچه صداي پاي آمدنش را مي شنوم، ورودي ناخوانده و ناخواسته و ناميمون داشته باشد.

راه حل شما به توده هاي اجتماعي و رسانه هاي مستقل براي جلوگيري از فرار وعده دهندگان چيست؟ با چه ابزار و مكانيزمي مي شود اراده اجتماعي را به كساني كه قول و وعده مي دهند تحميل كرد و جلوي فراموش شدن وعده ها را گرفت؟

تا مردم و رسانه هاي نقاد و مطالبه گر و استيضاح كننده اي نداشته باشيم، تاريخ سياسي ما تنها و تنها توالي «وعده هاي سرخرمن» خواهند بود. در تاريخ سياسي ما، همواره روايت قبل از پل يك روايت است و بعد از پل روايت ديگر. چه رمز و رازي در گذشتن خرِ جويندگان قدرت از پل و تحول و دگرديسي حال و احوال آنان وجود دارد، هم تو داني و هم من، ولی حال و احوال تو و من هم، قبل و بعد از عبور خر از پل دو تاست.

وقتي سر خرمنيم و وعده هاي زيبا و فريبا را مي شنويم، از ذوق دق فوت مي شويم و در پوست خود نمي گنجيم و صاحبان وعده را بر دوش مي نشانيم و دست افشان و پاي كوبان آنان را به سلامت و موفقيت از پل عبور مي دهيم. آن طرف چون خود را جامانده و وامانده از آن خر و صاحبان وعده مي يابيم، دفعتا حال و احوال و زبان و بيان و گفتمان مان تغيير مي كند و همه چيز و همه كس را مقصر مي دانيم جز خودمان.

صراحتا مي گويم آنچه امروز از نامهرباني ها و نارفيقي ها و نامرامي ها برداشت مي كنيم، محصولي است كه بذر آن را ديروز عده اي از خودمان كاشتند. طنز قضيه اينجاست كه همان عده امروز بر سر هر كوي و برزني فغان برداشته اند و دريوزگي نگاه و عنايت و جاه و مقام مي كنند. به عنوان آخرين كلام، اگر مي خواهيم آن بزرگِ غيرقابل اغماض و فراموشي باشيم، بايد بزرگي بياموزيم، كه در طبيعت سياست و قدرت، ضعيف پايمال است.

واژه های کلیدی: سياست | سياسي | اصلاح طلب | اصلاح طلبان | اخبار سیاسی و اجتماعی

دانلود


دانلود فایل ها

نویسنده : topsblog

  • کتاب زبان اصلی J.R.R
  • کتاب خارجی معروف
  • قیمت کیندل
  • فروشگاه کتاب خارجی
  • خرید کتاب الکترونیکی خارجی
  • خرید کتاب خارجی آنلاین
  • خرید کتاب زبان اصلی قانون
  • کتاب های اقتصاد اورجینال
  • کتب کتابخانه وAPI زبان اصلی
  • کتاب های بازیهای کامپیوتری اورجینال
  • دانلود منابع مرجع اخلاق کسب و کار
  • خرید کتاب های کامپایلرها از آمازون
  • خرید کتاب زبان اصلی زبان مدلسازی
  • خرید کتاب زبان های برنامه نویسی زبان اصلی
  • خرید کتاب تکس لاتکس زبان اصلی
  • دانلود منابع مرجع نرم افزار آفیس
  • خرید کتاب نرم افزار های ادوبی زبان اصلی
  • منابع اورجینال نرم افزار ماکرومدیا
  • کتب نرم افزار CAD زبان اصلی
  • هاردکپی کتاب های محاسبات علمی
  • دانلود منابع مرجع شبکه